Gisteravond kwamen mijn vriend en ik in een ‘Open Night’ terecht. Dat is voor ons een avond waarin we vanuit triggers, dynamieken en eigenlijk veel bullshit met elkaar moeten communiceren om de lucht te klaren.
Dus joepie. Het werd een ‘Open Night’ gister. Lekker door de modder.
Sinds ons mega bizar tof kind is geboren, is alles anders. Heel fijn anders. En op andere vlakken heel vermoeiend anders.
Onze seksuele verbinding is nul. Zero.
Ik doe de nachten dus ik slaap al sinds de zwangerschap niet door. Het begint me nu langzaam op te breken. Joh, heel gek.
Ook heb ik geen idee meer wat mediteren is. In de afgelopen 8 maanden heb ik misschien 3x gemediteerd. 10 minuten max. Ook yoga en oefeningen zijn van de baan.
Het ontzwangeren is toch ook echt wel een ding geweest. Er zit 13 kilo aan. Mijn lijf (lees tieten) deel ik 8 tot 10x per dag met m’n kind en ik ben gewoon moe.
Ik voel me niet aantrekkelijk. Niet vrouwelijk. Niet toegankelijk in de energie.
Ik zit zo goed als de hele dag in m’n hoofd.
En mijn vriend ook.
En dat botst. Vaak. We missen verbinding. En stroming van seksuele energie.
Ik val terug in oude (hoofd) beschermingsmechanisme. Verharding treed op. Ik word grof, luid en niet subtiel. Hij trek zich terug en klapt dicht.
Hij heeft het nodig van mij om meer zachtheid vanuit de vrouwelijke energie uit te stralen die hij kan voelen, ik wil meer initiatief en daadkracht van hem.
En gister kwam deze dynamiek tot uitbarsting. Dus we gingen door de modder.
Ik vond met mijn hoofd dat hij mij niet goed genoeg vindt en mij niet hoort, hij vond met zijn hoofd dat ik alles op mezelf betrek en niet luister.
In ons hoofd zijn hij en ik totaal verschillend. Onze denkwijzen staan beide aan het uiterste van het spectrum.
Waar ik in beelden, kleuren en films denk, denkt hij in woorden en uitspraken. Daar waar ik niks snap van wiskunde, floreert hij in getallen. Waar ik een taal en tekst stromend tevoorschijn schrijf, heeft hij een uitdaging. Om maar even een voorbeeld te noemen.
En wanneer wij in verbinding zijn vullen we elkaar exact op de juiste punten aan, mega geweldig is dat.
Wanneer we niet in verbinding zijn… Dan is dat niet zo geweldig.
Elkaar begrijpen lukt bij ons dan alleen wanneer wij excessief met elkaar blijven praten en communiceren.
Dus na een verhitte, triggerende, vingerwijzende, niet subtiele dynamieken-discussie valt het kwartje en barst ik in huilen uit.
‘We vinden elkaar niet in ons hoofd, we vinden elkaar in ons hart en in onze buik. En daar zijn we niet, want we doen niet aan zelfzorg.’
De energie tussen ons shift meteen en het wordt kalm. Oh ja…
SELFCARE!!!
Dat schiet er bij in met een kleine baby. Het is bij ons volledig in de vergetelheid geraakt.
We mogen opnieuw beginnen aan een opbouw van SelfCare rituelen.
Dus hebben we komende week nu onze agenda’s naast elkaar gelegd, onze tijd met ons kind verdeeld en SelfCare momenten in de agenda gezet.
Zodat we weer kunnen zakken. Verbinden met ons hart. Dieper kunnen afdalen naar onze buik en de opwinding voor onszelf, het leven en elkaar weer kunnen proeven.
We tillen elkaar naar hoge hoogtes en nadat we elkaar een dal in hebben gemodderd, trekken we onszelf en elkaar er weer uit.
We got this❤️🔥💪🏼
Liefs,
Bir
