Naast Alcohol en drugs is ook suiker mij met de letterlijke paplepel ingegoten
Ik weet nog dat ik vroeger een fles pap kreeg en ik die heel hard leeg zoog om bij het einde te komen. Al het suiker wat mijn ouders toevoegde aan die fles was naar de bodem gezakt in de tijd die nodig was om af te koelen, en ik vond dat als klein kind het aller lekkerste slokje. Een soort beloning na de maaltijd.
Die fles pap heeft mij niet alleen leren zuigen en zuipen, maar ook een fijne suikerimprint gedrukt in mijn neuro pathways.
Als ik bij mijn opa en oma kwam, ik was echt nog heel jong, 4 denk ik, dan kreeg ik altijd een flesje Fristi met een Twix.
Even voor de duidelijkheid: een flesje Fristi bevat 20 gram suiker. Een Twix 49 gram suiker. Een meisje van 4 dat in één klap 69 gram suiker naar binnenwerkt. Dat zijn iets meer dan 17 suikerklontjes.
We hebben het hier wel over het jaar 1993. Zowel mijn opa en oma, als mijn ouders, wisten niet beter. Marketing lag toen nog anders. Geen internet. De hypnose was zo goed als bij iedereen nog aan en van ontwaken was nog niet echt spraken. Niet in de mainstream in ieder geval.
Bij ons in huis vroeger, was altijd snoep. Hagelslag. Nutella. Lange vingers. Haribo. Werthers Originals. SiSi No Bubbels. Cola. Dubbelfriss. Chocola. Oreo’s. Reeses Pieces. We hadden geen snoep lade, maar een snoepkast. En ik at heel veel stiekem.
Suiker was onmiskenbaar een deel van mijn jeugd, zonder dat ik dat wist.
En zoals we nu weten, met alle informatie die tot onze beschikking ligt en je doet een beetje onderzoek, is suiker gewoon vergif. Het fokt je hele systeem op. Je brein. Bloedsuiker. Blijft cravings houden. Geen verzadigd gevoel.
Het is een drugs geworden. De Nummer 1 verdoving en voor de hele wereld toegankelijk. Het wakkert in het grootste deel van de mensen een veelvraat demoon aan die niet genoeg kan krijgen en blijft zoeken naar zoet en beloning.
Voedingscentrum zegt doodleuk: “Suiker is niet verslavend. Stoppen geeft geen onthoudingsverschijnselen. Je hebt niet steeds meer nodig voor hetzelfde prettige gevoel.”
Sorry, wat zeg je Voedingscentrum? Leven jullie onder een steen? Oh de overheid betaald jullie? Ach ja… Die hebben natuurlijk het beste met ons voor zoals heel duidelijk is geworden de afgelopen jaren… Dat weet iedereen. Toch?
Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik een afkeer naar suiker. Geen enkele behoefte meer aan. En dat was een wake-up call. Want ik heb een rust in mijn brein ervaren met betrekking tot eten, die ik daarvoor niet kende.
De beloningsimpulsen van al die jongere jaren waar ik mijn hele leven naar heb gehandeld werden niet geactiveerd en ik hóefde er ook niet naar te handelen. Rust. Niks. Alleen eten op gevoel. Ik had geen idee dat dat kon.
Maar vroeger zaten mijn grootste terugvallen in suiker, en de afgelopen week ook.
Het begon met een Cinnamon Latte met siroop erin. Toen koekjes in een gratis BioBox van de Biowinkel. Het proeven van chocolade pepernoten bij mijn oma want: ‘die heb ik nog niet gegeten dit jaar’. Met als klap op de vuurpijl een etentje bij een vriendin waar ik 6 stukjes Tony’s Chocolonely naar binnen schoof. En ik vond het niet eens lekker.
Weg was de rust. De VeelVraat Demoon had weer even een paar dagen toegang tot mijn systeem en had een dikke party met mijn bloedsuikerspiegel, m’n slaap, m’n kind, gedachten en hartslag.
Inmiddels is de rust wedergekeerd. Ben ik weer suikervrij, en kost het me, in tegenstelling tot vroeger, geen enkele moeite om het te laten liggen. Ik heb er nu bewustzijn op. En dat is het enige wat ik nodig heb.
Maar daar is 23 jaar eetstoornis aan vooraf gegaan. 16 jaar verslaving. En een jeugd vol ongezonde imprints.
Een zwangerschap was nodig om te Transformeren. Een setback om te voelen dat ik het echt niet meer wil en ook niet meer lekker vind.
Wat een dankbaarheid voel ik stromen terwijl ik dit typ. Want elke laag die ik afpel is weer een stap dichterbij m’n essentie. Sta ik meer in verbinding met de Liefde die ik werkelijk ben.
En dat mag ik allemaal doorgeven aan de volgende generatie.
Die trouwens aanstaande donderdag is uitgerekend. Dus ik kruip weer in m’n (suikervrije)bubbel.
Liefs,
Bir
